Dag 48 van zelf-gevangenschap nog steeds “alive and kicking” of “gelukkig ramen in plaats van tralies” of fluisterend “please help me, send help”. Dit zijn mijn standaard grappen in de gemiddeld 5 tot 10 conference calls en gesprekken die ik per dag heb als wordt gevraagd hoe het gaat. Het is heerlijk om niet in het verkeer te zitten of niet gestoord te worden door die slecht timende collega die graag over zijn weekend wil vertellen of slechte koffie of lunch te moeten nuttigen. Is thuiswerken het nieuwe licht?
08:30am: ik sta aan
Achter mijn werkstation zonder een goedemorgen of andere vluchtige gesprekken voordat ik mijn mail kan checken op problemen, oplossingen, vragen, status updates en/of actiepunten. Een half uur om de eerste mail golf uit te sturen voor mijn eerste conference call van de dag. Aan de warmte van mijn oren en koptelefoon merk ik het aantal verstreken uren sinds 09:00am. Ik loop voorzichtig naar de andere kamer op zoek naar een blik, herkenning, glimlach, gesprek of simpelweg een ander teken van echt leven. Helaas heb niet meer dan een paar minuten en in die tijd moet ik snel even naar de WC, eventueel mijn koffie voorbereiden met, als ik heel snel ben, een tussendoortje.
02:00pm: we staan allemaal aan
Ik heb collegas uit US, Europa en India wat betekent dat het tussen 2pm en 4pm spitsuur is op de virtuele bedrijfssnelweg. Omdat iedereen thuiswerkt lijkt ook iedereen beschikbaar voor een chat, snelle call of mail response. Maar de afgelopen 48 dagen wordt ook duidelijk dat beschikbaarheid niet wil zeggen dat problemen ook sneller worden opgelost. Na de zoveelste uitleg waarom simpele problemen niet opgelost kunnen worden omdat ze op antwoord wachten van persoon x, team y of partij z begin ik lichte vorm van heimwee te krijgen. Heimwee naar herkenningspunten van mensen dat ze begrijpen wat je uitgelegt, ogen die stress uitstralen omdat ze iets niet snappen, afwijkende blikken omdat ze eigenlijk geen zin hebben om te helpen, een serieuze blik met lichte glimlach die zegt ik snap het en wij gaan dat regelen.
07:00pm: we moeten uit
De avond daalt in, vaak het teken om de laatste mails te versturen zodat ik morgenvroeg de gehoopte antwoorden kan ontvangen. Op kantoor is dit tevens het productiefste deel van de dag omdat het rustiger begint te worden en je kunt werken aan die acties die je voor vandaag gepland had. En om niet heel laat thuis te komen helpt dat stukje stress ook om de laatste zet te geven aan die mailgolf. Maar nu geen avonddeadline voor een etentje, visite of sportafspraak, nee hoogstens voor een etentje in de andere kamer. Die laatste zet is nu gewoon nog een zetje geworden.
10:00pm: ik ga niet uit
Als ik terug in de woonkamer loop staat mijn scherm nog aan inmiddels wekt het mail icoontje op mijn Outlook-tegel een Pavlov reactie op, werktuigelijk open ik mijn mail, lees alles (inclusief de ongeadreseerde info mails) en begin te tikken. Ik lees en tik eigenlijk de hele avond, tussen de gesprekken op de bank, de enkele telefoonconversaties en een avondwandeling door. Ik mis die tijd, die overgang van aan naar uit en merk dat ik hoogstens van aan naar sluimer ga en dat gele mail icoontje mij in no-time van de sluimer afhaalt.
Een theorie waarom motten worden aangetrokken tot vuurbronnen is dat licht een bepaalde frequentie uitstraalt wat overeenkomt met het licht van de feromonen van vrouwelijke motten. Ik loop ’s nacht door de gang naar de wc en aan het einde van de gang zie ik de woonkamer opstralen, ik loop naar het licht.
Leave feedback about this