Zo gek is het niet dat allochtonen afstemmen op Turkse en Marokkaanse televisie. De Nederlandse media bieden hun te weinig nieuws voor hun tweede vaderland.
Door Ugur Pekdemir gepubliceerd in Trouw (NL), 25 maart 2005
“Zender in eigen taal favoriet bij allochtoon” kopt Trouw (21 maart). Negentig procent van de Marokkanen met een schotelantenne stemt af op het land van herkomst. Van de Turken kijkt 50 procent naar Turkse zenders. De verklaring voor de eerste generatie zou zijn dat zij met een taalbarrière kampt. Bij de volgende generaties speelt onzekerheid omtrent de eigen identiteit een rol. Dit laatste verklaring is onvolledig en doet de werkelijkheid geweld aan.
De geschreven media en de commerciële/publieke zenders hebben geen aandacht voor de maatschappelijke behoefte die er bestaat onder de allochtonen. Het nieuws over Turkije is zeer schaars of onvolledig. Dit zorgt ervoor dat de lezers/kijkers weglopen en op zoek gaan naar alternatieve wegen.
Laten we de krant, onze eigen Trouw, deze week als voorbeeld nemen. De rubriek “voetbal buitenland” doet uitgebreid verslag gedaan over het Spaanse voetbal. Terwijl onze eigen Pierre van Hooijdonk bij Fenerbahçe speelt. Deze club gaat ook in de Champions Leugue spelen. Geen woord daarover. De Turkse atlete Ayhan Surreyya haalde onlangs zilver bij wereldatletiek wedstrijden in Parijs. Geen bericht. Bij de laatste wereldkampioenschappen voetbal wordt Turkije derde, maar de aandacht in de Nederlandse media gaat veel meer naar de trainer Guus Hiddink van Korea dan naar Turkije.
Of kijk naar “Het Acht Uur Journaal”het weer. Hoewel de EU kandidaat-land Turkije bijna favoriet is bij de Nederlandse toeristen, zal geen woord besteed worden aan het weer in Turkije. Het weerbericht houdt bij het buurland Griekenland op.
Kijkt naar een gemiddelde serie als ‘Goede tijden Slechte tijden’. Daar figureert nooit Ali of Ayse in. Merkwaardig; hoezo afspiegeling van de samenleving?
De bestaande communicatiekanalen doen, met andere woorden, geen enkele poging om nieuwe Nederlanders aan zich te binden. Persoonlijk heb ik twee krantenabonnementen: een lokale en een landelijke. Een schotelantenne heb ik niet. Maar om mijn nieuwsgierigheid te kunnen bevredigen word ik nu gedwongen alternatieve kanalen aan te boren, op zoek naar nieuws uit Turkije. Dus koop ik los Turkse kranten, of raadpleeg ik internet. Dat vind ik jammer en een gemiste kans, want ik verbonden met Nederland én met Turkije. Ik leef en woon in Nederland en mijn oriëntatie en toekomst zijn Nederland. Ik ben primair geïnteresseerd in het Nederlands nieuws, maar ik heb ook meer dan gemiddelde interesse voor het nieuws uit Turkije, vanwege die natuurlijke verbondenheid.
Dit artikel is niet bedoeld als klaagzang. Ik wil gewoon de vinger leggen bij een tekortkoming en de media wijzen op hun maatschappelijke verantwoordelijkheid. Goede berichtgeving over Turkije zou een positieve en evenwichtige bijdrage aan de beeldvorming hier in Nederland. Nu een evenwichtige weergave ontbreekt, komen juist de mensen die voor de Nederlandse samenleving gekozen hebben, zoals ondergetekende, in de kou te staan.
Dit maakt me teleurgesteld en het maakt me machteloos. Ook vanuit marketingoogpunt zou het trouwens veel beter zijn als de media meer rekening houden met deze wens en met de feiten.
Ugur Pekdemir, voorzitter Turks Academisch Netwerk (tannet)
Leave feedback about this