Corona: De stad besturen vanuit huis

Een verhaal van een wethouder Door Songul Mutluer

De stad besturen vanuit huis is niet de werkwijze die ik voor ogen had toen ik 2 jaar terug als wethouder werd geïnstalleerd in Zaanstad met de portefeuilles Wonen, Armoede, Jeugd en Ouderen. En toch is dit de way of working die ik de afgelopen weken samen met mijn collega wethouders en de burgemeester heb moeten omarmen. Thuis werken in een stad met ruim 155.000 inwoners. Hoe doe je dat? Het afgelopen 2 jaar beperkte het thuis werken zich tot de zondag avonden en tot het nachtwerk wat doordeweeks plaatsvond omdat je overdag zo druk bezig was met intern en extern vergaderen, bewoners opzoeken en naar (landelijke) bijeenkomsten gaan. De semi lockdown zorgde daarmee voor veel chagrijnige momenten en het gevoel van afkicken, wat me niet altijd even makkelijk af ging. Zeker omdat ik als wethouder energie krijg van mensen en voor een groot deel verantwoordelijkheid draag voor het sociale domein. Dan wil je mensen zien, horen en voelen. Ook de inrichting van de werkplek moest opeens anders. Niet helemaal ergonomisch moest ik nu uren en dagen achter de eettafel op een stoel met een kussen tegen mijn rug zitten om alle video calls te doen. Zo af en toe ging ik toch naar het lege stadhuis of ging ik langs bij verzorgingshuizen, kinderdagopvang en de voedselbank om ze een hart onder de riem te steken. En ik was niet de enige. De afgelopen tijd heb ik daadwerkelijk de kracht van de samenleving zien groeien. Ik zag mensen boodschappen doen voor hun buren die hun huis niet uitkomen, ik zag ze geld en voedsel doneren bij de voedselbank. Ik zag hoe onze ouderen in verzorgingshuizen overstelpt werden door bloemen en aandacht met soms muziek of beweging. Eigenlijk zag ik alles wat de ‘participatiemaatschappij’ ooit voor ogen heeft gehad. We keken naar elkaar om. Ik hoop dat we die mooie dingen die nu in Coronatijd ontstaan ook gaan vasthouden na Coronatijd. Een tijd van wederopbouw, een tijd waarin we de dingen die er echt toe doen als overheid gaan waarderen zoals de vitale beroepen die te lang zijn ondergewaardeerd maar waar nu de hele samenleving op rust. Zijn we daar klaar voor? Dit lijkt een grote opgave. Ik ben ervan overtuigd dat dit de way of doing van de toekomst wordt.