De zoon van een goede vriend helpt enkele kinderen uit de vriendenkring met hun huiswerk. Deze 4e jaarstudent aan de universiteit doet dat uit volle overtuiging, hij wil zijn kennis delen en deze kinderen een duw in de goede richting geven. Is dit nu een typische ervaring van mij of past die bij onze moderne manier van samenleven?
Individualisering leidt tot verlies aan solidariteit, aan de bereidheid om elkaar te steunen en helpen. Dat is een veel gehoorde kreet, maar is het ook waar?
Recent onderzoek van onder andere het PON komt tot andere conclusies. De deelname aan vrijwilligerswerk neemt door de tijd inderdaad af, maar daar staat tegenover dat mensen meer actief worden in hun eigen buurt en dat contacten met buren toenemen.
De bereidheid om iets voor en met elkaar te doen verdwijnt niet maar krijgt een ander gezicht. Mensen willen zich minder binden aan clubs en verenigingen en zoeken hun eigen weg in informele verbanden zoals de buurt.
Er is ook een opvallend verschil tussen jongeren en ouderen. Voor ouderen is de gedachte dat je ‘je steentje moet bijdragen’ nog wel belangrijk, voor jongeren geldt veel meer wat levert het mij op? Krijg ik interessante contacten, leer ik wat bij of is het gewoon leuk om te doen. Is dat het geval dan zijn ze wel degelijk bereid zich in te zetten.
Belangrijke conclusies in een tijd waarin de overheid steeds meer verantwoordelijkheid legt bij burgers zelf. Onafwendbare bezuinigingen leiden er toe dat de vanzelfsprekendheid dat de overheid zaken oplost voor kwetsbare burgers verdwijnt. De basis voor solidariteit in de samenleving is nog steeds aanwezig.
Maar…. Die moet wél gevoed worden. De uitdaging ligt er in wegen te vinden om burgers te helpen elkaar te ondersteunen. In dat beeld verandert subsidiëren van welzijnswerk in het investeren in welzijn van burgers.
Ugur Pekdemir
Ugur Pekdemir is voorzitter van Tannet, het Turks Academisch Netwerk. Hij is gastcolumnist in de maand juli.
Leave feedback about this